[itzul] Poema baten itzulpena

[fernando.rey a bildua unavarra.es]

Mila esker, Oskar.
Ez dakit lehenbiziko hark (Kittyrenak) baduen edo ez duen loturarik Irene
Vellaren honekin, baina ederrak dira biak norabide berean.
Ongi izan.
Fernando Rey


El Sab, 21 de Marzo de 2020, 18:44, oskar arana escribió:
> Veneziar poeta baten poesia, ingeleseko bigarren itzulpen nola halako
> batetik eta italierazko jatorrizkotik nola hala euskaraturik
>
> Hona errezitatua, eta bibolinez lagundua
>
> https://www.youtube.com/watch?v=KSpEH_hbSYM
>
> "U*na poesia di Irene Vella con la musica di Alessandro Quarta per vincere
> la paura da Coronavirus"*
>
> Ez dut hartu betarik Irene Vellarik baden edo ez egiaztatzeko, baina
> poesia
> ederra izan daitekeela, eta lagungarria, esperantzagarria, Nafarroako
> ospitaleratze medikuko 6. solairuko erizanek artatzen dituzten gaixoei
> animoak emateko.
>
> Sendatu azkar!
>
>
> (Gure lagun Fernando Reyk eta italieratik itzuli izan duzuenok zuzendu eta
> finagotu nahi izanez gero),
>
>
>
> 2020ko martxoaren 11 zen, karrikak hutsik zeuden, dendak itxita, jendea ez
> zen jada etxetik ateratzen.
>
> Baina udaberriak ez zekien ezer.
>
> Eta loreak loratu egiten ziren hala ere,
>
> Eta eguzkiak distira egiten zuen,
>
> Eta enarak itzuli egiten ziren.
>
> Eta zeruak kolore arrosa eta urdina zuen,
>
> Goizean ogia oratu eta berriak entzun eta bizkotxak egiten ziren.
>
> Arratsetan beranduago iluntzen zuen eta goizean argia goiz sartzen zen
> leiho erdi irekietan barna,
>
> 2020ko martxoaren 11a zen, eta neska-mutikoak bideo-jokoei konektatuta ari
> ziren estudiatzen,
>
> Eta arratsaldean karta-jokoa ezin huts eginezkoa zen,
>
> Erosketak egitera baizik atera ezin zen urtea izan zen.
>
> Handik denbora batera, dena itxi zuten,
>
> Bulegoak ere bai,
>
> Armada jarri zuten irteerak eta mugak zaintzen
>
> Ospitaleetan denentzako lekurik ez bide zegoelako.
>
> Eta jendea gaixotu egiten zen,
>
> Baina udaberriak ez zekien eta loreak ernatu egiten ziren artean,
>
> 2020ko martxoaren 11 zen, guztiok jarri gintuzten berrogeialdi
> nahitaezkoan,
>
> aitona-amonak, familiak eta gazteak ere bai
>
> Orduan beldurra egiazkoa bihurtu zen,
>
> eta egun guztiek berdin ziruditen,
>
> Baina udaberriak ez zekien eta arrosak berriz ere loratu ziren,
>
> Berreskuratu egin zen otorduak elkarrekin egiteko plazera,
>
> irudimena aske utziz idaztekoa,
>
> irudimenarekin hegaz eginez irakurtzekoa,
>
> Izan ziren  hizkuntza berri bat ikasi zutenak,
>
> estudiatzen hasi zirenak, eta tesia burutzeko falta zitzaien azken
> azterketa egin zutenak,,
>
> aditu zutenak zer zen egiaz maitatzea, bizitzatik bereizirik,
>
> utzi ziotenak ezjakintasunarekin tratuan aritzeari,
>
> bulegoa itxi zutenak eta ostatu bat ireki zortzi jarlekurekin baino ez,
>
> neska laguna utzi zutenak munduari deiadarka aitortzeko lagunik onenari
> zioten amodioa,
>
> izan ziren sendagile bihurtu zirenak inork bihar-etzi beharra izanez gero
> laguntzeko,
>
> osasunaren eta egiazko afektuen garrantzia ulertu zen urtea izan zen,
>
> mundua ekuratu egin zela irudi izan zuen urtea,
>
> ekonomia hondoratu zenekoa.
>
> Baina udaberriak ez zekien eta loreek fruituei utzi zieten lekua,
>
> Eta orduan askapenaren eguna iritsi zen.
>
> Telebista aurrean geunden eta lehen ministroak adierazi zuen larrialdia
> amaitua zela,
>
> eta birusak galdu egin zuela,
>
> italiarrek bat eginik garaitu zutela,
>
> Eta gero kalera irten ginen,
>
> malkoak begietan,
>
> Maskararik eta eskularrurik gabe,
>
> Gure auzokoa besarkatuz
>
> neba-arrebak bagina bezala,
>
> Eta horrela iritsi zen uda,
>
> Udaberriak ez baitzuen jakin,
>
> Eta han iraun baitzuen,
>
> ororen despitez
>
> birusaren despitez
>
> beldurraren despitez
>
> heriotzaren despitez
>
> Udaberriak ez baitzekien.
>
> eta guztiei irakatsi zien
>
> bizitzaren indarra.
>
>
>
> *Era l’11 marzo del 2020, le strade erano vuote, i negozi chiusi, la gente
> non usciva più.*
> *Ma la primavera non sapeva nulla.*
> *Ed i fiori continuavano a sbocciare*
> *Ed il sole a splendere *
> *E tornavano le rondini *
> *E il cielo si colorava di rosa e di blu*
> *La mattina si impastava il pane e si informavano i ciambelloni *
> *Diventava buio sempre più tardi e la mattina le luci entravano presto
> dalle finestre socchiuse *
> *Era l’11 marzo 2020 i ragazzi studiavano connessi a discord *
> *E nel pomeriggio immancabile l’appuntamento a tressette *
> *Fu l’anno in cui si poteva uscire solo per fare la spesa *
> *Dopo poco chiusero tutto*
> *Anche gli uffici *
> *L’esercito iniziava a presidiare le uscite e i confini *
> *Perché non c’era più spazio per tutti negli ospedali *
> *E la gente si ammalava *
> *Ma la primavera non lo sapeva e le gemme continuavano ad uscire *
> *Era l’11 marzo del 2020 tutti furono messi in quarantena obbligatoria *
> *I nonni le famiglie e anche i giovani *
> *Allora la paura diventò reale *
> *E le giornate sembravano tutte uguali *
> *Ma la primavera non lo sapeva e le rose tornarono a fiorire *
> *Si riscoprì il piacere di mangiare tutti insieme *
> *Di scrivere lasciando libera l’immaginazione *
> *Di leggere volando con la fantasia *
> *Ci fu chi imparò una nuova lingua *
> *Chi si mise a studiare e chi riprese l’ultimo esame che mancava alla tesi
> *
> *Chi capì di amare davvero separato dalla*
> *vita*
> *Chi smise di scendere a patti con l’ignoranza*
> *Chi chiuse l’ufficio e aprì un’osteria con solo otto coperti *
> *Chi lasciò la fidanzata per urlare al mondo il suo amore per il suo
> migliore amico *
> *Ci fu chi diventò dottore per aiutare chiunque un domani ne avesse avuto
> bisogno *
> *Fu l’anno in cui si capì l’importanza della salute e degli affetti veri*
> *L’anno in cui il mondo sembrò fermarsi *
> *E l’economia andare a picco *
> *Ma la primavera non lo sapeva e i fiori lasciarono il posto ai frutti *
> *E poi arrivò il giorno della liberazione *
> *Eravamo alla tv e il primo ministro disse a reti unificate che
> l’emergenza
> era finita *
> *E che il virus aveva perso *
> *Che gli italiani tutto insieme avevano vinto *
> *E allora uscimmo per strada *
> *Con le lacrime agli occhi*
> *Senza mascherine e guanti*
> *Abbracciando il nostro vicino *
> *Come fosse nostro fratello *
> *E fu allora che arrivò l’estate *
> *Perché la primavera non lo sapeva *
> *Ed aveva continuato ad esserci *
> *Nonostante tutto*
> *Nonostante il virus *
> *Nonostante la paura *
> *Nonostante la morte *
> *Perché la primavera non lo sapeva *
> *Ed insegnò a tutti *
> *La forza della vita.*
>
>
>
>
> Hau idatzi du Bittor Abarzuza (bittorbe a bildua gmail.com) erabiltzaileak (2020
> mar. 21, lr. (16:58)):
>
>> Helbide horretara bidali dut poema
>>
>> Ederra!
>>
>> Mezu hau jaso duzu <fernando.rey a bildua unavarra.es> helbidetik (2020 mar. 20,
>> or. (18:02)):
>>
>>> Aupa, zerrendako lagunak:
>>>
>>> Poema batekin topo egin, eta ez diot eutsi itzultzeko tentazioari.
>>>
>>> Hemen duzue.
>>> Gaztelaniatik egin dut, bertsio hori ailegatu baitzait. Inork hobetu
>>> edo
>>> beste bertsio bat egin nahi duk, libre.
>>>
>>> Fernando Rey
>>>
>>> Eta jendea etxean geratzen zen.
>>> Eta irakurtzen zuen edo ondokoari adi egoten zen.
>>> Eta atseden hartu, eta ariketak egiten zituen.
>>> Eta artea sortu zuen, eta jostetan aritu.
>>> Eta izateko modu berriak ikasi,
>>> eta gelditu egin zen.
>>>
>>> Eta sakonago entzun zuen...
>>> Baten bat gogoetan aritzen zen,
>>> Beste batzuk otoitzean.
>>> Beste baten bat dantzan...
>>> Batzuek beren itzalarekin egin zuten topo.
>>> Eta beste modu batean hasi ziren pentsatzen.
>>>
>>> Eta jendea sendatu egin zen.
>>> Eta ezjakintasunean, arriskuan
>>> eta zentzurik eta bihotzik gabe
>>> bizi zirenak falta zirela,
>>> Lurra ere hasi zen bere onera etortzen.
>>>
>>> Eta arriskua bukatu
>>> eta pertsonak berriz elkartu zirenean,
>>> negar egin zuten hildakoengatik.
>>> Eta erabaki berriak hartu zituzten.
>>> Eta etorkizun berriak amestu.
>>> Eta bizimodu  berriak sortu.
>>> Eta Lurra erabat sendatu.
>>> Haiek sendatu ziren bezalaxe.
>>>
>>> 1800eko izurritean idatzitako poema.
>>> (Kitty O’Meary. 1839-1888)
>>>
>>>
>>>
>>>
>
> --
> *Oskar Arana Ibabe*
>