[itzul] prolatiboa eta absolutiboa nahastea

[Juan Garzia Garmendia]

"Asmo(a) hartu" behintzat oso erabilia da testu fidagarri eta natural
askotan. "Helburu"rekin, ez da noski hain esapide finkatua, baina uste
dut ez dela eragozpenik hitz hori ere "hartu"rekin konbinatzeko,
aspektu-ñabardura desberdina adierazten baitute "izan"ek eta "hartu"k:
"asmo/helburu zuen" / "asmo/helburu izan zuen" / "asmo/helburu hartu
zuen".

-tzat daramanak, "hartu"rekin, beste adiera bat hartzen du: irudipen
okerrarena (morroi hartu / morroitzat hartu), nahiz hor bitxia
litzatekeen: "Helburutzat hartu zuen, baina ez zen helburu [aitzakia
baizik]".

(Oso interesgarria, bide batez, Asierrena).

2010/5/26 Xabier Mendiguren <xmendiguren a bildua elkar.com>:
> -tzat kasuaren ordez, izena kasu absolutibo mugagabean erabiltzeko joera
> zabala dago.
>
> horrelakoak normal ikusten dira euskal testuetan:
>
> "ez-dakit-zer hartu zuen helburu"
>
> halakoetan, "izan zuen helburu" onartzen dut, "izan zuen helburutzat"
> orobat, eta "hartu zuen helburutzat" ere bai.
>
> baina "hartu zuen helburu" horri itxura txarra hartzen diot.
>
> inork argibide ziurrik balu, eskertuko nioke.
>
> x.
>
>
>